H πόλη εμπεριέχει το πολιτικό όχι ως μια δεδομένη διαδικασία της αστικής δημοκρατίας αλλά ως πεδίο άσκησης της τελευταίας κυρίως στον δημόσιο χώρο. Ο Κώστας Βούλγαρης με την δράση του στην εμβληματική πλατεία Βικτωρίας προκαλεί το πολιτικό καλώντας μια συγκεκριμένη κατηγορία περιθωριοποιημένων, τους μετανάστες, να γράψουν οτιδήποτε, μια ευχή, μια κατάρα, μια επιθυμία ή το όνομά τους και να την αποσπάσουν από το εικονικό σώμα του που συμβολίζει το χαρτί.
Η φωνή/κραυγή αυτή όμως δεν διαχέεται στον χώρο όπως θα περίμενε κανείς αλλά υπερρεαλιστικά περικλειόμενη περικλείει μια πέτρα σύμβολο της σκληρής θαλασσινής διαδρομής που όλοι διένυσαν. Επιστρεφόμενη δε στους ιδίους ενδύεται το ρόλο της θύμησης μιας άλλης πέτρας: της σκληρής πατρίδας που τους εξεδίωξε.